30 April 2010

Strangers

Satu hari masa memandu kereta. Aku seluk beg tangan. 'Alamak, mana hp ni. Err... tertinggal lagi. Hmm... Pjan... Pjan.'
'Adoii, macam mana nak call Udha. Ok, tak pe, rileks... boleh cari telefon awam.'
'Kat area tu, macam tak pernah nampak ada telefon awam. Aaarggghh... mustahil aku nak patah balik rumah! Grrr... (marah diri sendiri)

Bila dah sampai kat tempat tu, melilau aku cari satu benda yang namanya telefon awam. Hahaha... cuba nak sedapkan hati. Hujan pulak. Lebat. Ada banyak pilihan aku boleh buat. Tapi, aku pilih buat kerja gila. Pinjam hp orang!

Ya, selain aku yang sering meninggalkan dan tertinggalkan hp kat rumah. Aku tak ada daya nak ingat nombor telefon orang. Tapi, aku tahu buat congak/kira-kira/calculation dan algebra (Ye, ke?) Maka aku pun main Sudoku untuk susun atur nombor hp Ain a.k.a Ketua Kodok.

YES! Aku yakin ni nombor yang patut aku buat panggilan sebelum aku perlu dapatkan nombor seorang lagi kawan dan buat lagi satu panggilan. Pilihan sekarang ada depan mata. Aku keluar kereta. Nombor telefon yang tercatat nombor Ain dan sekeping duit RM5. Bismillah.

"Adik, kerja dekat sini ke?

"Tak, kak. Saya kerja kat OU. Kawan saya yang kerja kat sini."

YES. Budak ni ramah. Ada chan!

"Akak bukan nak takutkan adik eh. Tapi akak nak pinjam hp adik kejap boleh? Akak nak call kawan akak dia pun kerja kat sini. Hp akak tertinggal. Ni, buat ganti kredit hp awak." Aku hulurkan sekeping wang ringgit Malaysia, berwarna hijau, bernilai lima.

Tiba-tiba ada motorsikal berhenti. Adik tu jerit. "Abang, akak ni nak pinjam hp"

'Alamak, budak ni tak ada hp sendiri ke? Siapa pulak mamat ni?'

"Sorry la, bang. Hp saya tertinggal kat rumah. Saya janji dengan kawan saya dah sampai sini nak call." Dia tak suruh explain pun, aku dah terangkan panjang lebar.

"Nah, gunalah."

"Ni buat ganti kredit telefon tu."

"Eh, tak pe. Tak payah"

"Tapi, saya kena buat lebih dari satu panggilan. (Demand pulak aku ni!) Sebab saya tak ingat nombor hp kawan saya yang kerja kat sini."

"Oh, kawan kerja kat bahagian mana?"

"Radio."

"Tak pe, pakai je."

Dah orang bagi pakai, guna je la. Dial nombor Ain. Sah! Sahih! Lagu Halimah Jongang kedengaran. Senyum.

Ain: Hello. (Gila lunak suara kau. Mentang-mentang bukan nombor yang kau kenal... hehehe)

Aku: Hello. Weh, aku nak nombor Udha. Cepat. (Suara aku agak kelam-kabut)

Ain: Siapa ni?

Aku: Aku la, Pjan.

Ain: Ni nombor siapa? Kau kat mana ni? Mana Udha. (Banyak pulak soalan kau ni. Ni hp orang tau tak. Oh, kau tak tahu, pasal aku belum bagi tahu)

Aku: Aku pinjam hp orang ni. Cepatlah, bagi nombor Udha.

Ain: Siapa orang tu? Aku kenal?

(Astaghfirullah... aku tahu kau risau tapi nantilah aku cerita. Kredit or bil orang ni!)

Aku: Pinjam orang. Tak kenal. Cepat, boleh tak? (Intan payung, gunung sayang)

Ain: Hah? Tak kenal macam mana boleh pinjam?

(Aku hulur M16 kat kepala kau, baru kau tahu. Adoi!!! Cepatlah)

Aku: Boleh, kalau nak. Dah. Ok. Thanks. Bye.

Moral of the story:
1. Jangan save nombor hp orang kalau daya ingatan tu lemah. Notes la, kat mana-mana. Huh, teknologi memang membodohkan kita, kan? Haha... salah aku sendiri la. Tapi, dalam situasi ni memang aku berjaya mengapplykan apa yang bos aku, Seelan Paul pernah cakap,
"Control the situation NOT the situation control you, Hafizan"
Yes, I did it. Thank you, boss.

2 ulasan:

  1. jan jan.. x kirela kat mane pon ko keje perangai tgal hp ko ttp x ilang!!

    BalasPadam
  2. haha... tah la kpah.. hmm... kena mkn kismis byk2 ni. hehehe

    BalasPadam